Day 4, the adventure continues...

Subject: Tittel, HJC Jr.
Status: Exhausted
State of Mind: Optimistic Disbelief

It's hard to believe that it has only been 4 days since this adventure began... I can't exactly say that it has been my life's dream to do this, but the amount of effort I've put into this is a testament to my dedication...

Everyday since thursday...

3:30 AM. I've just arrived after a session... straight from burger machine. Less than 4 hours of sleep left...

Yesteday(saturday) was in Alabang, damn that sven ( <-funny story )... I had to leave a good friend's birthday celebration(pizza and beer! yipee!!!) for that and we were only able to go home at 6 in the morning(sunday, today). Whatever...

I'm already amassing a heck of a lot of funny, amusing, enterataining stories, so at the very least... I got that.

Tomorrow(today, monday), we have another. Hope marvin shows up, and fred's not too drunk... but he's cool that way.

Tuesday, same thing.

Wednesday, another one. But it's the big day. The day that we find out if we have what it takes... Whatever happens, I plan to enjoy this entire experience... And you should too dear reader(wink-wink).

3 days left then.

Until I receive clearance to announce all that I know about it... I'm keeping quiet... Although I'm having a hard time stopping myself from sharing this will the whole wide world... (hence this post, hehe)

And besides... I'm having a hard time believing it all myself... Damn!

Wish us luck. Whatever this is we're doing, hehe.

Momordica Charantia

Masdan mo ang sampaloc. Maasim kapag hilaw ngunit matamis kapag hinog na. Ganun din ang mangga, santol, duhat, kamatis, atbp...

Kapag pinabayaan mo bang mahinog ang ampalaya, nawawala ba ang pait nito? Napapalitan ba ito ng tamis?

[Ganun din ba ang mapapait na mga alaala ng kahapon? Napapawi ba ang masamang lasang iniiwan nito sa ating dila? Sa ating damdamin?]

I Need Some Serious Help...

You see, my brothers and I are very much musically inclined (no Hanson jokes please!). We all play the guitar(my favorite conceit is that I could easily learn the harmonica if only I had the time), we all think we can sing, and we all think we are rockstars in waiting.

Whenever we pass by music stores, we spend more than just a few minutes browsing around for instruments. We daydream what it would be like if we were actually able to afford our favorite unattainable axe(s). We talk about floyd-rose this, humbuck that, as if we had already experienced the use of these not-so-cheap parts (for those not in the know, an original floyd rose speedloader tremolo bridge costs about $200 on the net... dirt cheap right, nevermind a full set of high-brand humbucking pickups).

My dream... is the Ibañez JS1000. It's the same guitar that satch uses (and he doesn't know how to play at all, ha-ha). At a low-low price of $1199.00. (Sixty-five thousand, nine hundred and forty five peysos. And if you call now...)

If something is too expensive for you, you can't buy it. If you don't buy it, you won't spend(/lose) your money on it. The thing is... I can now afford some (that's some, okay?) of the things I want to buy, albeit at the cost of a lot of other things I'd like to have (like... hmmm... love?) .

Imagine a 10' x 7' room, very small, already crammed with a medium sized bed, a large aparador, and a computer table. The remaining floor space is just about 6' by 3'. However, this space is not actually empty... most of it is taken up by:

*one(1) Fernando 40W Amplifier
*one(1) Sammick 15W Amplifier
*one(1) Fernando 5-string Bass
*one(1) (Mang) Fhendher('s) 6-string strat

(all except the six string were bought within the last 4 months)

not to mention a chair and an electric fan.

Get the picture?

Now... to my great (mis)fortune... Yamaha and Perfect Pitch are currently having a half-month clearance sale! (Bili na kayo!!!) I saw a Fender Squier Package which usually sells for P17,500 going for P11,950!!! That's cheap for a mid-quality guitar!!! (The package includes a 15W practice amp, gig-bag, strap, electronic tuner, and picks) There's 3 of us(I have 2 brothers... on my mother's side, hehe), and we only had 2 guitars (and I currently hate our 6-string, its intonation is shot to hell. I HATE IT!!!). 2 ≠ 3... You do the math.

I wish I were filthy rich... If I were, I might be able to afford all those six-digit amplifiers, five-digit effects-boxes, etc... The Squier will have to wait though. For now... We have this, my new baby (I shall name thee... "Kalabessie"! see below for the reason why):

*dreadnaught style with cut-away
*spruce top with catalpa sides
*mahogany neck with truss rod

*rosewood fingerboard
*die-cast machineheads
*active EQ

*(kulay ebak ng baby na mahilig sa kalabasa, demmit!)

*with 15W mini(10"x12"x5") amplifier, gig bag, picks, electronic tuner and strap

Awright!!!

I've been wanting an acoustic for quite a while now, ostentatiously so that I can easily jam with friends, as lugging around our gargantuan 40W amp is not really an option, although I once had to bring our 2 guitars, the 40W amp, and the 15W amp, all the way from the corner of emerald ave. and j vargas to the tektite towers, all by myself. But really now, do we really need another guitar?

Survey sez... OF COURSE, hehe.

Maybe now we might really get started on our rock'n'roll careers eh?

[Shet! I think I'm an addict! Muntik ko nang bilin yung Squier... meron pang X-series na Washburn... Gaaaah!!! Hmmm... Buti na lang hanggang January 31 pa yung sale... pwede ko pang kumbinsihin ang sarili ko, hehe...

Ngayon, kelangan ko tuloy ibili ng food processor at oven toaster ang nanay ko dahil nakokonsensya ako... paano na ako makaka-bayad sa Pag-Ibig...

fund, hehe...]

Pigilan mo ang pag-ikot ng mundo...

Actually (pakiramdam ko talaga sooper coño ko kapag ginagamit ko yang term na yan... but what the heck)... ang kelangan ko lang e pabagalin ang pag-ikot ng mundo, mas dramatic lang kasing title yung "pigilan mo...", hehe.

Bakit ka niyo? Bitin na kasi ang bente-kwatro oras e! Pano ba naman, sa tulog pa lang, 12 hours na kelangan ko... me trabaho pa, 9 hours (opo, nagtratrabaho po ako). Bale tatlong oras na lang matitira sakin nun para gawin ang mga gusto kong gawin... Eyng??? Pwede ba naman yun?

Lumalala ang pakiramdam na yan ngayon e, kung kelan dapat mas marami na akong "free" time dahil nabawasan na ang mga "required" aktibidades ko... Haaaay... sabi naman ng mga syentipiko, dahil sa friction ng tubig dagat, bumabagal talaga ang pag-ikot ng mundo... kaso, iilang segundo lang kada taon ang nadadagdag sa isang araw.

Maghihintay na lang ako. Target ko 30hours/day... Sabihin nating 1s per year nadadagdag... magaantay lang ako ng 21600 years (not counting yung paghaba ng bawat araw dahil sa mga taong lumipas)!!! Takte...

Hmmm... asan na kaya si superman? sa Superman 1 binaliktad niya ang ikot ng mundo para umaatras ang daloy ng panahon e... baka mapapakiusapan ko siyang pabagalin naman niya ng onti ang pag-ikot nito para humaba-haba naman ang isang araw...

(O kaya, babawasan ko na lang ang pagka-tulog-mantika ko... right, that'll happen...)

NOW SHOWING

Back From Beyond The Grave!!!
(or, to be exact, the garbage bin on the curb just outside our house... )

Also known in other countries as:
"Coaccident(s) Vol. II"
"Huwag Mong Buhayin ang Bangkay!"

Starring:
Princess Sarah
An Aleman in New York
A Mysterious Stranger

Directed by:
Great Lady Fortune and Destiny, of the Endless

Synopsis:
"The greiving Aleman buries Princess Sarah, the last memento of his lost love, deep inside a mountain of refuse, only to find out the next day that the petite heroine has mysteriously found her way back inside his once peaceful home. Who could have possibly rescued Sarah from her timely death? And to what end??? What effect could this have on the kindly Aleman's fragile sanity?"



hmmm... hyperactive lang ba talaga imahinasyon ko? paranoid? kelan kaya ako titigilang paglaruan ng tadhana??? nasubukan niyo na bang mabulaga ng isang bagay na di niyo na inaasahang makikita niyo pang muli? Sabi ko nga dati...

This is getting ridiculiculous...

2 words: SHI YET!!!

Coaccidents

This is becoming ridiculous...

gano ba kahirap mag-ayos ng meeting para magkalinawan na sa wakas??? tignan natin kung gaano...

1. Tumawag ako last-last week sunday, tanghali. Umalis. Wala sa bahay.

2. Tumawag ako last-last week thursday, "The number you dialed is not yet in service... The number you..."

3. Nagtext ako sa pardino, wala daw ang alamid.

4. Tumawag ako ulit friday, "The number you dialed is not yet in service... The number you..." Ganun pa rin, nag-iba lang yung babae sa recording, hehe.

5. Mage-email ako dapat nung friday. Pinaghirapan kong magsulat ng masiyahin (at medyo makabagbagdamdamin) na liham. Nang ipapadala ko na, putol na internet connection sa webcaf sa trabaho dahil tapos na ang lunchbreak. San ka pa?

6. Hwebes, last week na, ala pa ring reply sa email. Tineks ko ulit ang patria adorada. Tinanong kung anong kelangan ko sa kanyang hija. Kala ko siya na ang kateks ko nung magtanong kung magkano at kung pano kami magkikita... hindi pala... wala pala ang unding (ika nga ni ranran).

7. Hwebes pa rin. Hapon. Bago pumunta sa isang salo-salo, bigla ko na lang naisipang magbakasakali. Dahil 4pm na, di na ako naligo at baka di ko pa maabutan, ganun kalakas pakiramdam kong dapat pumunta ako. Well... what do you know??? pagdating ko dun, andun siya. Iteteks na niya pala ako ng mga sandaling yun na kung pwede ay magkita na kami... Huwat a coaccidents... Sa wakas, napagusapan ding sa Monday(that's today monday!) na kami maguusap. Nga pala, lumipat na pala sila ng bahay kaya ded ang landlyn... grabe na to.

8. Monday. Kanina. Alas kwatro na e ala pa rin akong natatanggap na phone call o teks. Nanlumo na ako. Nawalan ng pag-asa. Kaya nag-DotA ako!!! Di pa ako nakakalevel 10 ke Rylai ay me naresib akong teks... eto ang nilalaman: "Uy d k n nagparamdam, nrceive m ung txt k? Bka nga d k pwd, cge". Anak ng??? (repeat after me...) Coaccidents anader! Medyo madrama pa...

Does anyone notice a pattern???

What could this mean?!

Wateber... hehe. Sabi nga ng Neocolors at SideA... Tulooooy pa riiiiin, ako.

And So It Begins...

[Mahalagang Babala] : maaring masyadong mahaba ang susuonod na post para sa mga taong pangkaraniwan lang ang haba ng pasensya. Mag-ingat bago tumuloy sa pagbabasa. (Me parang summary din sa dulo ng post, kung tinatamad na talaga kayo...) Enjoy!

Sa wakas!!! eto na ang aking pinaka-aantay na "First Entry"... aka: kung para saan ang blog na ito.

Hmmm... bakit nga ba? Para saan nga ba ito???

Mahalaga para sa akin ang motibo... kaya bago ako nagpasyang gawin itong blog nato, inisip ko muna kung bakit ko ito gagawin... (sa totoo lang, naengganyo ako gumawa nang mabasa ko ang mga blog ng aking mga kaibigan, hehe)

Inisip ko muna kung bakit ba nagbla-blog ang mga tao-tao... karaniwan, ginagawang journal ang blog... para bang diary... inilalagay nila dito ang mga niloloob at nararamdaman na sini-sikreto nila. Hmmm... ganon ba ang gusto kong mangyari??? para kasing medyo malabo kapag ganon... sikret mo nga e... t'as ipa-publish mo sa web? eyng?! mag-paper-diary ka na lang diba?

Kung mga bagay-bagay na gusto mong ipaalam sa iba naman ang ilalagay mo... parang malabo... malamang sa mga malapit lang sayo mo gustong sabihin diba? Ba't ibro-broadcast mo pa? Pwede mo namang sabihin na lang sa kanila ng diretsahan... Or mebe not... Really not.

Sa mga hindi nakakaalam(malamang all of you 2 na nagbabasa ng blog kong to, hehe)... me napakagandang ugali kasi ako(paki note na lang)...

hindi ako sumasagot kapag hindi ako tinatanong...

Ang ibig kong sabihin... bihira akong magkwento ng mga (personal na) bagay kapag hindi mo ako uunahang tanungin(hmmm... baka napansin niyo na nga ito...) At bakit naman ako ganon? Aaaa... simple lang naman... kapag sa tingin ko kasi na hindi interasado yung kukwentohan ko, shadap na lang ako. No problem diba? Kaso... sa pakiramdam ko... kapag di ka naman nangungumusta, o nagtatanong... ummmm... di... ka... intresado... awright! (pano kung nahihiya kang magtanong? o kung di mo alam na me dapat ikamusta??? nice...)

So... para dun ba ito??? Hephep! Not exactly... Parang ganun lang.

Babasahin mo lang kasi ang blog ng ibang tao sa sarili mong pagpapasya. Walang makakapilit sayong makaalam ng nilalaman nito kundi ang sarili mo lang diba? Di ito katulad ng personal na kwento kung saan kapag dumadakdak na ang kasama mo, kahit gaano ka pa kawalang-kapakipakialam sa sasabahin niya, madalas wala ka nang magagawa kundi makarinig (iba ito sa "makinig"). Kaya ayun! Kung di ka intresado sa mga sasabihin ko... malamang di mo babasahin ang blog ko.

Sa madaling sabi... dito ko isusulat ang mga gusto kong ipamahagi sa inyo, ang aking mga masugit na mambabasa: mga ideya, kuro-kuro, pagmumuni-muni, reklamo, atbp. Sumusulat man ako para talaga sa sarili ko lamang(kaya huwag kayong magtaka kung medyo malabo ang mga ilalagay ko), nasa isip ko pa rin kayong lahat (all of you 2 again). Nawa'y pare-pareho tayong masiyahan, mapaisip, maliwanagan at maparamdam ng mga mumunting katha ko.

Oo nga pala... isa sa mga pinakamagandang feature ng mga blog ang kakayahang maglagay ng comments. Sana'y sipagin kayong magsulat ng kung ano mang maisip niyo na may kinalaman sa mga ipo-post ko. Siyempre interasado ako sa mga reaksyon at opinyon niyo (pwede ko naman kasing isekreto sa sarili ko diba???). Malaki ang ikatutuwa ko kapag nakiliti ko ang inyong mga isipan... at siyempre, ayos din na malaman kong me mga nagbabasa nito!!! Kaya... wag na kayong mahiya! Pwede naman anonymous comments, hehe.

Dito na magwawakas (sa wakas!), ang aking "unang" blog entry. Sa mga nakaabot pa dito sa dulo ng medyo *ahem* mahaba-habang entry na ito (at nakabasa dito ng buo), aba!!! Palakpakan niyo ang inyong mga sarili!!! Bibigyan ko kayo ng award, pramis!!!